Ερντογάν:O δούρειος ίππος του Ισραήλ-ΗΠA, στον αραβικό κόσμο.

Η Τουρκία στην κρίση της Συρίας μέχρι στιγμής έχει αποφασίσει να προβάλλει ήπια ισχύ, για να πείσει τον Μπασάρ Αλ Άσαντ να εφαρμόσει αυτό που τα τουρκικά πολιτικά συμφέροντα επιθυμούν.

 Πρόκειται κατά βάση για ένα έμμεσο τρόπο προβολής ισχύος, αντί να προβεί σε στρατηγική εξαναγκασμού με την προβολή σκληρής ισχύος. Αυτό διαπιστώνεται καθόσον η τολμηρότερη δήλωση, από την επιθετική ρητορική της Άγκυρας, κατά του καθεστώτος της Συρίας αφορούσε, την προ ημερών έκκληση του πρωθυπουργού της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για τη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων ώστε να διασφαλιστεί και να καταφθάσει η βοήθεια προς τους αμάχους της Συρίας.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που υποστηρίζουν ότι σύντομα θα υπάρξει μια δυναμική δράση, από μέρους της Τουρκίας εναντίον του συριακού καθεστώτος με σκοπό την απομάκρυνση του Μπασάρ Αλ Άσαντ.

 Οι πιθανότητες όμως για ένα στρατιωτικό κτύπημα ή ακόμη χειρότερα μιας στρατιωτικής επεμβάσεως είναι ελάχιστες έως μηδαμινές, αφού μια επέμβαση τουρκικών στρατευμάτων στο συριακό έδαφος θα μπορούσε να υπονομευθεί ευθέως, τόσο από τον αραβικό κόσμο όσο και από τους κούρδους.

Η Τουρκία έχει ήδη αρχίσει τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση να επιτύχει τη μετάλλαξη της σε μια περιφερειακή δύναμη, παρουσιάζοντας εύρωστη οικονομία της αγοράς και αντιμετωπίζοντας τους τέσσερις ιδεολογικούς δαίμονες της περιοχής της:

τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό, τον εθνοτικό εθνικισμό, το μιλιταρισμό και τον αυταρχισμό. Έτσι έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας, θα λέγαμε, των αράβων της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι μάλιστα την θεωρούν ως το πρότυπό τους για τη διέξοδο από τα προβλήματά τους. Η πρωτόγνωρη δημοφιλία της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή είναι το μεγαλύτερο όφελος της εξωτερικής πολιτικής της που εφαρμόζεται από τον υπουργό εξωτερικών της, Αχμέτ Νταβούτογλου.

Είναι το κλειδί που οδηγεί την Τουρκία στον προθάλαμο της θεώρησής της ως περιφερειακής δύναμης. Όμως αυτή η “τουρκολαγνεία” στον αραβικό κόσμο θα εξατμισθεί από μια πιθανή τουρκική κατοχή της Συρίας. Μια τουρκική παρέμβαση, έστω και αν ο σκοπός της είναι η απομάκρυνση του Μπασάρ Αλ Άσαντ, θα μετατρέψει τους Τούρκους σε κατακτητές στα μάτια του συριακού λαού, θα πέσουν στην ίδια δηλαδή παγίδα που δεν την απέφυγαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Ιράκ. Επίσης η τουρκική στρατιωτική δράση στη Συρία θα προκαλέσει και θα αφυπνίσει τις ιστορικές μνήμες από τη δράση της οθωμανικής αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή, δημιουργώντας έτσι περαιτέρω ανταγωνισμό.

Επιπλέον, είναι δεδομένη η αντίθεση των κούρδων ενάντια σε οποιαδήποτε τουρκική παρέμβαση στη Συρία και είναι ανοικτοί να εξετάσουν συμφωνίες με το συριακό καθεστώς. Οι ανώτεροι διοικητές του PKK έχουν καλέσει τη Συρία να δεχτούν τις κουρδικές απαιτήσεις και προειδοποίησαν την Άγκυρα ότι θα τους βρουν αντίθετους σε οποιαδήποτε τουρκική επέμβαση στη Συρία. Γι’ αυτό το λόγο το PKK είναι ανοικτό σε συμφωνίες με τη Συρία ώστε να ανακουφισθεί από την τουρκική πίεση, ενώ θέλει να χρησιμοποιήσει την εσωτερική σύγκρουση της Συρίας για να κερδίσει πιθανές παραχωρήσεις από την Τουρκία για τους Κούρδους.

Η Άγκυρα για να αποφύγει όλα αυτά τα προβλήματα θα εφαρμόσει τη γνωστή επιτυχημένη στρατηγική που εφάρμοσε και για τη Λιβύη. Θα παρέχει ισχυρή πολιτική στήριξη για την απομάκρυνση του καθεστώτος, διατηρώντας παράλληλα ένα πάρα πολύ περιορισμένο στρατιωτικό ρόλο.

Επίσης, σε κάθε ευκαιρία θα τάσσεται δημοσίως κατά του Μπασάρ Αλ Άσαντ και θα προωθεί μυστική υποστήριξη στο παρασκήνιο, ενώ θα αρνηθεί έναν ορατό ρόλο σε πιθανή επέμβαση του ΝΑΤΟ.

Κάθε στρατιωτική επέμβαση εκ μέρους της Τουρκίας, αφενός ενέχει υψηλό κίνδυνο, αφετέρου μειώνονται οι ήδη αδύναμες και εύθραυστες σχέσεις με τους λαούς και τις εθνότητες της εγγύς περιοχής αλλά και τις μειονότητες του εσωτερικού της.

Έτσι διαφαίνεται ότι από την προοπτική της Τουρκίας, η ιδανική πολιτική για να διαχειριστεί την κρίση στη Συρία θα αντικατοπτρίζει το τρίπτυχο στρατηγικής που τήρησε προ λίγου καιρού στη Λιβύη.

Δηλαδή:

πρώτον η Άγκυρα σε κάθε ευκαιρία θα διατρανώνει δημοσίως τη φωνή της κατά του Μπασάρ Αλ Άσαντ και του καθεστώτος της Συρίας.

 Δεύτερον, θα προσπαθεί μέσα από τα διεθνή φόρα να συγκεντρώσει τη διεθνή υποστήριξη για την πολιτική δράση εναντίον του και κατά του καθεστώτος του.

Και τρίτον, η ίδια θα προσπαθεί να παραμένει στο παρασκήνιο, όταν και άμα θα αποφασισθεί οποιαδήποτε στρατιωτική δράση.

Αρχιπλοίαρχος (ε.α.) Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς ΠΝ
strategyreports.