Μερικοί από τους σημερινούς Αλβανούς, από άγνοια ή σκοπιμότητα δεν ξέρουμε, συχνότατα προσπαθούν να εμφανίσουν τους Αρβανίτες εκείνους ως προγόνους των, τονίζοντας ότι οι μισοί ήρωες του 1821 ήταν Αρβανίτες-Αλβανοί.Υποστηρίζουν π.χ. ότι:
**** Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν Αρβανίτης. Και μουσουλμάνος επίσης.
**** Ο Κολοκοτρώνης - αναφέρεται ως αρβανίτικης καταγωγής - φυλακίστηκε γιατί οραματιζόταν τη δημιουργία ενιαίου κράτους μεταξύ Ελλήνων κι Αρβανιτών (Αλβανών) με σημαία το σταυρό και την ημισέληνο(!).
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι τόσο ο Γέρος του Μωριά, όσο και οι άλλοι αγωνιστές και οπλαργηγοί, έστω και αν είχαν Ελληνο-αρβανίτικη καταγωγή, είχαν βασικές και ουσιώδεις διαφορές με τους Τουρκαρβανίτες. Διότι πώς αλλιώς ο Κολοκοτρώνης, εκτός των άλλων, όπως ο ίδιος αναφέρει στα απομνημονεύματά του, κατά την Αλωση της Τριπολιτσάς, θα εξολόθρευε 32.000 Τούρκους και Αρβανίτες-Αλβανούς.
**** Προβάλλεται επίσης πως ο Μάρκος Μπότσαρης είχε αδελφικό φίλο κάποιο μουσουλμάνο Αρβανίτη. Κι αν ήταν έτσι; Γιατί τότε ο Μπότσαρης σε επιστολή του στους Έλληνες λέει: "Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει. Ο όφις επατάχθη από τον Σταυρόν. Ελευθερία! Θρησκεία! Ιδού το έμβλημα ημών";
Και δεν κάνουν κουβέντα για τους μουσουλμάνους Αρβανίτες – Αλβανούς, τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά και των άλλων, εκείνους που το 1821 πολέμησαν στο πλευρό των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων. Κι όχι μόνο πολέμησαν, αλλά οι μουσουλμάνοι Αλβανοί-αρβανίτες, οι λεγόμενοι Τουρκαλβανοί ήταν από τους χειρότερους εχθρούς των Ελλήνων, και σε τέτοιο σημείο που ειπώθηκε πως το 1821 δεν πολεμούσαν Έλληνες κατά Τουρκικών στρατευμάτων, αλλά κατά Τουρκαλβανών. Οι Μωαμεθανοί Αρβανίτες ήταν οι καλύτεροι «σφάχτες» των Τούρκων.
Αν αυτοί ένοιωθαν τόσο φίλοι και ομοεθνείς με τους Ελληνες, γιατί τους πολέμησαν και το 1821, αλλά και παλιότερα στα Ορλωφικά; Το ότι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας γίνονταν συμμαχίες μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών αρβανιτών, του τύπου "σήμερα συμμαχώ μαζί σου", για να "σε πολεμήσω αύριο" (χωρίς εμπιστοσύνη), αυτά ήταν ζητήματα ευκαιριακού προσωπικού τυχοδιωκτισμού, πολύ συνηθισμένου μεταξύ ημιπαράνομων ανυπότακτων ανταρτών, στις καταστάσεις χάους της Τουρκοκρατίας, που συμβαίνει, εξάλλου, παντού σε άναρχες καταστάσεις.
Και που δεν πήραν μέρος οι Αλβανοί αυτοί. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, σε διάφορα μέρη ήταν εγκατεστημένοι Τουρκαλβανοί «σπαχήδες», των οποίων κύριο έργο ήταν η είσπραξη των φόρων της Πελοποννήσου.
Οι Αλβανοί με 10.000 άνδρες που διοικούντα από δύο Τόσκιδες οχυρώθηκαν στην Τρίπολη. Ο Χασάν από το Άργος έφτασε στην Τρίπολη στις 10/7/1779 και μετά από μια λυσσασμένη μάχη οι Αλβανοί ετράπησαν σε φυγή. Υψώθηκε μια πυρραμίδα από 4.000 κεφάλια κτισμένα με άμμο και ασβέστη. Το τρόπαιο αυτό διατηρήθηκε για πολλά χρόνια. Ο Πουκεβίλ που πέρασε από εκεί το 1799 και είδε το «κτίσμα», είχε αρχίσει να καταρρέει λόγω της αποκολλήσεως μερικών κρανίων, ονομάζει το κτίσμα «πυραμίδα».
Η «πυραμίδα» διατηρήθηκε μέχρι το 1806-1807.
http://www.koutouzis.gr/arvanites+tourkalvanoi.htm
.jpg)
