Κυριακή 26 Απριλίου 2009

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕΡΒΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ


Περισσότερα απο 50 μοναστήρια καταστράφηκαν και 200 εκκλησίες ισοπεδώθηκαν το 1999,η ορθοδοξία χτυπιέται...

Η παρουσία της καθολικής Εκκλησίας στη Γιουγκοσλαβία, από το θάνατο του Τίτο μέχρι την "Αγιοποίηση" του συνεργάτη των ναζί, αρχιεπίσκοπου Α. Στέπινατς, έχει σχεδιαστεί και οργανωθεί πολύ καλά. Χρονολογικά "εξελίσσεται" ως εξής:
1. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, μετά το θάνατο του Τίτο, σχεδιάζεται και υλοποιείται η "Επιχείρηση Παναγία". Η μητέρα του Ιησού χρησιμοποιείται κατάλληλα και αρχίζει να εμφανίζεται στα οράματα ορισμένων νέων της Κροατίας. Οι "εμφανίσεις" της Παναγίας, εντελώς συμπτωματικά, πραγματοποιούνται με μεγάλη συχνότητα στη Μεντιούγκοριε (περιοχή της Ερζεγοβίνης όπου στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου υλοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες σφαγές εναντίον του ορθόδοξου πληθυσμού και η καθολική Εκκλησία δεν είχε ποτέ τον έλεγχο της πίστης του πληθυσμού). Οι φραγκισκανοί της περιοχής, γνωστοί για την πλήρη στήριξη του καθεστώτος ούστασι, χρησιμοποιούν "κατάλληλα" και προπαγανδιστικά τις συχνές εμφανίσεις της Παναγίας του Μεντιούγκοριε (οργανώνονται ταξίδια στην Παναγία Μεντιούγκοριε, από την Ιταλία, Γαλλία και άλλες καθολικές χώρες, για να προσκυνήσουν το "θαύμα"...).
2. Το έτος 1990 αφιερώθηκε από το Βατικανό στην Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή η μοναχή καταγόταν από τα Σκόπια και ανήκε στην αλβανόφωνη μειονότητα της πρώην Μακεδονικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η χρονιά θα χαρακτηριστεί και με την αυξανόμενη ένταση μεταξύ Σέρβων και Αλβανοφώνων στο Κόσοβο και Μετόχια.
Ακριβώς αυτή τη χρονική περίοδο επιλέγει ο πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ να επισκεφθεί ένα μικρό χωριό Αλβανοφώνων στη νότια Ιταλία και να ιερουργήσει προς τιμή της Παναγίας του Σκουτάρι, προστάτιδας της Αλβανίας, μπροστά σε Αλβανούς επισήμους τονίζει με έμφαση: "Μητέρα της ελπίδας δώρισέ μας την ημέρα που αυτός ο γενναιόδωρος λαός θα είναι ενωμένος". Επίσημα ο ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εκφράζει την πλήρη υποστήριξη του Βατικανού στην "υπόθεση των Αλβανοφώνων του Κοσόβου".
3. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται η επίσκεψη του Πάπα στην Αλβανία (χώρα που έχει ασπασθεί τον αθεϊσμό αλλά όπου παραμένει ισχυρή η ορθοδοξία και η μουσουλμανική επιρροή). Η Μητέρα Τερέζα αναπτύσσει στενές σχέσεις με τους Αλβανούς κρατικούς αξιωματούχους και την χήρα του Εμβέρ Χότζα, όλοι μαζί εγκαινιάζουν το μνημείο που αφιερώνεται στην "Μεγάλη Αλβανία".
4. Το 1991 ξεσπάει ο πόλεμος. Ο Πάπας, αμέσως, στις ομιλίες του αναφέρεται στις "νόμιμες επιθυμίες του λαού της Κροατίας" και η πρώτη επίσημη αναγνώριση της Κροατίας πραγματοποιείται από το Βατικανό στις 13 Γενάρη 1992, ενάντια στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας, τουλάχιστον στα επίσημα κείμενα της. Οι άλλες χώρες θα αναγνωρίσουν την νέα Κροατία ακολουθώντας τα βήματα του Βατικανού δύο μέρες αργότερα.
Η γενοκτονία (1941-45) επαναλαμβάνεται, έχουμε τη δεύτερη γενοκτονία του σερβικού λαού. Οι Σέρβοι σφαγιάζονται με τους ίδιους στόχους, το Βατικανό έχει τον ίδιο ρόλο, απλά τη θέση των δυνάμεων του άξονα καταλαμβάνει ο "πολιτισμένος" δυτικός κόσμος, στο όνομα της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πενήντα χρόνια μετά, την άνοιξη του 1991, στην ίδια περιοχή, μέρος της Σλοβενίας που, όμως, ανήκε στο περιβόητο κράτος της ανεξάρτητης Κροατίας που δημιούργησαν οι δυνάμεις του άξονα, το Γιασένοβατς αναβίωσε. Η δεύτερη γενοκτονία των Σέρβων υλοποιείται από τις δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ.
Τα χωριά πυρπολούνται, ο πληθυσμός βασανίζεται και οι μαζικές δολοφονίες είναι στην ημερήσια διάταξη... Τα βρέφη δολοφονούνται με κτυπήματα τσεκουριών, οικογένειες κλειδώνονται στα σπίτια τους και τους πυρπολούν ζωντανούς. Η γενοκτονία που υπέστη ο σερβικός λαός πριν από πενήντα χρόνια ξαναζωντανεύει.
Η πόλη του Γιασένοβατς, είναι η πρώτη που πέφτει στα χέρια των Κροατών. Φωτιά και τσεκούρι, για μια ακόμη φορά, πάνω στο μαρτυρικό σερβικό λαό. Αυτός ο λαός πρέπει να υποταχθεί! Η εκκαθάριση που δεν κατορθώθηκε πριν από πενήντα χρόνια, υλοποιείται το 1991 από ένα άλλο "νέο" κράτος της Κροατίας, δημιούργημα του δυτικού πολιτισμένου κόσμου.
5. Το 1992 ο πόλεμος επεκτείνεται στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, περιοχή όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Οι Σέρβοι (ορθόδοξοι) αποτελούν το ένα τρίτο πληθυσμού, ενώ οι Κροάτες (καθολικοί) το 15%. Στη διάρκεια των συγκρούσεων οι Κροάτες στρατιωτικοί θα πραγματοποιήσουν τις φρικτότερες σφαγές που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους (2). Οι Κροάτες στρατιώτες πολεμούν με κομποσκοίνια και σταυρούς κρεμασμένα στο λαιμό τους, οι καθολικοί ιερείς και οι φραγκισκανοί μοναχοί της Ερζεγοβίνης περιφέρονται με τα πιστόλια στα χέρια τους και διαθέτουν από τις εκκλησίες την ανθρωπιστική βοήθεια που στέλνει η Κάριτας και άλλοι ανθρωπιστικοί διεθνείς οργανισμοί σύμφωνα με τα εθνικοθρησκευτικά κριτήρια τους. Το δεύτερο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα είναι πραγματικότητα.(έπειτε συνέχεια)